สนพ.สะพาน
วันนี้จะมารีวิวนิยายเรื่อง ใกล้...เข้ามาอีกนิด ซึ่งเขียนโดยคุณ แมงมุม ถือเป็นนิยายไทย(ยูริ)เรื่องแรกที่เราจะรีวิวเลยนะเนี่ย ตื่นเต้น แต่ก็ไม่ใช่ว่าเป็นนิยายไทย(ยูริ)เรื่องแรกที่อ่านแต่อย่างใด ที่จริงจะว่าไป เราเพิ่งจะหันมาอ่านงานของสนพ.สะพาน ก็ไม่นานมานี้เองค่ะ ก่อนหน้านี้นิยายยูริเกือบทั้งหมดเรามักจะอ่านของสนพ. come-on มากกว่า จะว่าไปแล้วก็ไม่อยากแยกสำนักพิมพ์หรอกค่ะ เพราะที่จริงเราก็มักติดตามมาจากเวบบอร์ด ทั้งปิงฟ้า เด็กดี และคัมออนเองตามสมควร (แต่อาจจะค่อนไปทางสองเวบหลัง) ก่อนนิยายเหล่านั้นจะได้ตีพิมพ์เสียมากกว่า จะเจาะจงแยกสนพ.ก็ไม่น่าจะถูก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้นะที่เรารู้สึกว่างานของสนพ.สะพานออกจะดูเป็นผู้ใหญ่กว่าในบางครั้ง หรือ ออกจะเจาะกลุ่มที่เป็น niche market หรือตลาดเฉพาะกลุ่มของกลุ่มที่อ่านยูริอีกที งงไหม? ฮ่าฮ่า คนรีวิวก็งงเอง
สังคมนักอ่านนิยายยูริในบ้านเราก็ใช่ว่าจะกว้าง แล้วจะมีอะไรที่มันเฉพาะลงไปอีก มันก็จริงค่ะ แต่ด้วยความที่สนพ.สะพานนั้นมีจุดประสงค์ที่ชัดเจนในประเด็นทางสังคมต่างๆ มากกว่าด้วยล่ะมั้งคะ ถึงทำให้เรารู้สึกว่างานของสนพ.นี้จะมีประเด็นทางสังคมเจือผสมมาในนิยายด้วยไม่มากก็น้อย ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องรักกุ๊กกิ๊กเท่านั้น ซึ่งเราก็ไม่ได้บอกว่าคัมออนผิดนะคะ เราเข้าใจว่ากลุ่มลูกค้าน่าจะคนละกลุ่มกัน อย่างน้อยๆ หนึ่งในปัจจัยนั้นก็อายุ เพราะเราแก่แล้ว แหะ แหะ ^^"
เราไม่เคยอ่านงานเขียนของคุณแมงมุมมาก่อน แต่หลังจากอ่านเรื่องนี้จบเราแน่ใจว่าจะต้องไปหาเล่มอื่นมาอ่านแน่ๆ นั่นเพราะงานเขียนของคุณแมงมุมให้อะไรเรามากกว่าแค่เรื่องราวความรักระหว่างคนสองคน มันมีประเด็นอื่นๆ ที่เราอยากเห็นมานานนนนนในนิยายไทย(โดยเฉพาะยูริ) แฝงอยู่ ไม่ว่าจะเป็นประเด็นทางสังคม การเมือง (ไม่ต้องตกใจไปค่ะ คนเขียนไม่ได้เอนเอียงที่จริงออกแนวปรองดองเสียด้วยซ้ำ สบายใจได้ว่าจะไม่มีกีฬาสี) วัฒนธรรมท้องถิ่น(ซึ่งในเรื่องนี้คืออีสาน) เราจะดีใจมากถ้านิยายมีพล็อตอะไรที่เราไม่คุ้นหรือรู้จัก ที่เรียกได้ว่าพอเราอ่านแล้วรู้สึกได้ความรู้ไปด้วย และ ใกล้...เข้ามาอีกนิด ก็ตอบโจทย์ได้เป็นอย่างดี
เรื่องนี้เป็นเรื่องราวระหว่างคนข้างบ้านสองคนที่ช่างแตกต่างกัน ลำดวน กับ พลอยรพี แค่ชื่อตัวเอกเราก็อมยิ้มแล้ว เพราะเราก็ไม่แน่ใจว่าจะมีใครกล้าตั้งชื่อตัวเอกของนิยายตัวเองว่าลำดวนหรือเปล่า (แถมเธอมีน้องชายชื่อรำไทย!) แต่เราก็ชอบมันมากๆ ที่สำคัญไม่ใช่แค่นั้น อย่างที่คุณแมงมุมว่าไว้ ช่างเป็นนิยายสำนึกรักบ้านเกิดจริงๆ เพราะไม่ใช่แค่ชื่อแต่มันยังคล้องกับความตั้งใจที่ตั้งอีก มีเรื่องราวหลายอย่างกล่าวถึงบ้านเกิดลำดวน ให้เราได้ความรู้ไปด้วย ลำดวนเป็นลูกครึ่งสาวที่ราบสูง(ชัยภูมิ)กับเม็กซิกัน ส่วนพลอยรพีติดจะคุณหนูๆ ไฮโซไฮซ้อ เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นระหว่างขอบรั้วบ้าน ณ บ้านใกล้กรุง หมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง ณ กรุงเทพมหานคร เริ่มต้นด้วยความเข้าใจผิดของพลอยรพีที่คิดว่าลำดวนเป็นคนใช้ของคนข้างบ้าน ก็ไม่รู้เพราะความที่ลำดวนเป็นคนอีสานที่กำลังขุบจอบพรวนดินกรำเหงื่อหรืออย่างไร ทำให้พลอยรพีคิดอย่างนั้น แต่นั่นล่ะประเด็นที่เราคิดว่าคุณแมงมุมเธอเก่ง เธอหยิบจับประเด็นทางสังคมมาเล่นให้มันน่าสนใจได้ ประเด็นชนชั้นที่ถ้าคุณไม่ทำเป็นลับตามองหรือหลอกตัวเองก็จะเห็นในสังคมไทยนี้
เราอ่านนิยายเรื่องนี้อย่างมีความสุขมาก หนึ่งเพราะเป็นนิยายที่แต่งตลก แต่..บางทีอาจจะตลกเกินไป คนแต่งสาดมุขกระจัดกระจายเกือบจะทุกบรรทัด (เผลอๆ ไม่เว้นช่องว่างระหว่างบรรทัดด้วยมั้ง ฮ่ะฮ่ะ) และจะว่าไปมันก็อาจเป็นข้อเสียเดียวสำหรับเราก็ได้มั้ง เพราะบางครั้งเรารู้สึกว่ามันเฝือจนเกินไป หมายถึง เล่นมุขเยอะไปจนไปทำลายอรรถรสที่เรากำลังจะซาบซึ้ง หรือ กำลังจะเศร้า อาจเพราะชินกับการอ่านเรื่องหนักๆ มาด้วย พออ่านเรื่องนี้ก็เลยปรับตัวไม่ค่อยถูก (จะว่าไปก็เพิ่งจะเคยเจอคนแต่งนิยายรักที่มันตลกบริโภคได้ขนาดนี้เป็นครั้งแรก) ถ้าลดมุกลงได้สัก 30% เรื่องนี้จะชนะเลิศมาก
อย่างที่สองที่ชอบมากๆ คือ ตัวละครไม่งี่เง่า ใช่ค่ะถูกต้องแล้ว เรารู้สึกว่าตัวละครเรื่องนี้ไม่งี่เง่า เวลาเราอ่านเรื่องรักๆ เนี่ยเราอดจะคิดไม่ได้เลยว่าตัวละครทำไมชอบทำตัวงี่เง่ากันเสียจริง โดยเฉพาะตัวละครประเภทแสนดีชอบเสียสละทำเพื่อคนอื่น รักเอง เจ็บเอง ช้ำเอง คือ..มันน่าจะมีอะไรแตกต่างได้บ้าง ซึ่งเรื่องนี้ก็ทำได้ ก็ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้จะสุขีสโมสรไม่ทุกข์ไม่ร้อนหรอกนะคะ มันก็มีปมให้เราได้ตามลุ้นเหมือนเรื่องอื่นๆ แต่ว่าอย่างที่ย้ำ ตัวละครไม่งี่เง่า ตัวเอกอย่างลำดวนเราไม่เคยเจอค่ะ ลำดวนบริสุทธิ์สำหรับเรา ตรงที่จริงใจ ไม่มีมารยา แต่ก็ไม่ใช่แม่พระ เธอก็เป็นมนุษย์ที่มีอารมณ์ความรู้สึกอย่างเราๆ นี่ล่ะ และเราชอบความใจเย็นของลำดวน
ส่วนพลอยรพี เริ่มแรกมาเราก็เกลียดหน้าเธอเลย ฮ่าฮ่าฮ่า คือเราไม่ชอบคนที่ดูถูกคนอื่นน่ะ แต่เมื่ออ่านๆ ไป เราก็พอจะเข้าใจในมุมมองของเธอมากขึ้น และพลอยรพีทำให้เราหันมามองสังคมในความเป็นจริงด้วย เธอคล้ายๆ ตัวแทนของคนกลุ่มหนึ่งที่มีจริงในสังคม ในชั่วขณะหนึ่งเราต่างเป็นคล้ายพลอยรพีกันไม่มากก็น้อย คือการตัดสินพิพากษาคนจากที่เปลือกหุ้มภายนอกนั่นเอง เธอช่างแตกต่างจากลำดวนอย่างหน้ามือเป็นหลังเท้าเสียจริง ตัวละครเรื่องนี้ไม่ค่อยเอะอ่ะโวยวาย บทจะเข้มจะดุจะฟาดฟันก็ทำกันเงียบๆ ทำคนอ่านลุ้นดีเหมือนกัน
นอกจากนั้นตัวละครอื่นๆ ก็มีมิติในตัวเอง มีชีวิตชีวา น่าสนใจไม่แพ้กัน ไม่ใช่เป็นประเภท ชั่วได้อย่างเดียว หรือ ดีเป็นอย่างเดียว ดูทื่อๆ เรื่องนี้ไม่เป็นแบบนั้นเลย แต่ละตัวดูมีชีวิตจิตใจ มีหนทาง มีการตัดสินใจได้เป็นตัวเอง ไม่ทุกข์เว่อร์ หรือ สุขเวอร์ ดูพอดีๆ แบบมนุษย์จริงๆ ที่ชอบอย่างที่สามคือภาษาที่ใช้ เรารู้สึกสบายใจที่ได้อ่านภาษาแบบนี้นะ (ถ้าไม่ติดว่าสาดมุขเยอะเกินไปหน่อย) ชอบจังหวะการดำเนินเรื่องมันไม่รีบร้อนหรือช้าจนเกินไป เขียนได้ลื่นดีมาก และยังได้ความรู้เรื่องต้นไม้อีก เพราะลำดวนเป็นคนรับใช้ เป็นคนสวนไงคะ เย้ย! ไม่ใช่ เป็นอะไรก็คงต้องไปอ่านกันเอง
ข้อเสียอีกข้อนอกจากที่สาดมุกเยอะเกินก็คือ conflict ที่แม้จะวางมาได้อย่างน่าสนใจในตอนต้น แต่กลับไม่เล่นให้สมกับที่วางเอาไว้ แต่ก็เข้าใจล่ะ นี่มันนิยายรัก ไม่ใช่จะเข้าชิงรางวัลซีไรท์ ถึงจะได้ต้องพูดอะไรให้มันหนักขนาดนั้น ก็โอเค เก็ตอยู่ แต่ก็แอบผิดหวัง เราอยากเห็นประเด็นทางสังคมเยอะกว่านี้ ลึกกว่านี้ อันนี้มันดูเหมือนในท้ายที่สุดปัญหาก็ไม่ได้ถูกหยิบมาพูดจริงๆ เหมือนว่าหยิบขึ้นมาแตะให้เห็นว่ากำลังจะพูดนะ แล้วก็วางลงไปอย่างน่าเสียดาย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เรื่องรักเรื่องนี้น่าสนใจน้อยลงหรอกค่ะ เพียงแค่เราคงคาดหวังมากไปน่ะ นานๆ จะเห็นนิยายยูริไทยหยิบประเด็นทางสังคมมาเล่นบ้าง
สรุปคือ เป็นนิยายที่เราอ่านแล้วยิ้มเยอะมาก ตั้งแต่ต้นจนจบ เผลอหัวเราะออกมาอีกตั้งหลายพรืด นานๆ จะได้เจอนิยายที่อ่านแล้วไม่เครียด ไม่เบื่อความงี่เง่าของตัวละครแบบนี้ก็อยากสนับสนุนให้คนซื้องานของคุณแมงมุมอ่านเยอะๆ จัง โอ๊ย ชอบๆๆๆๆ ที่สำคัญ เรื่องนี้แทบไม่มีอะไรที่มันอีโรติกเอาเสียเลย หมายถึงฉากหวานกุ๊กกิ๊กก็หวานจริงหวานจัง คือถ้าคุณจะหาอะไรที่มันเร่าร้อนเห็นทีคงผิดหวังนะคะ เรายังผิดหวังเลย เย้ย! ไม่ใช่ ฮ่ะฮ่ะ เรื่องนี้ให้คุณแบบนั้นไม่ได้แน่ แต่ถ้าอยากได้อะไรที่กลมกล่อม กำลังดี ตลกเยอะหน่อย และมีอะไรมากกว่าแค่เพียงความรัก เราอยากให้คุณลองหาอ่านดู (หรืออ่านได้ที่ เวบคัมออน ค่ะ)
ป.ล. ชอบปกจัง เราชอบปกของสนพ.สะพานมากกว่าของ สนพ.คัมออนนะ ทั้งที่ดูเรียบงายแท้ๆ คงประมาณว่า simple is the best นะคะ ที่สำคัญพกไปไหนได้อย่างสบายใจ ฮ่าฮ่า ก็แหม ถ้าให้พกปกที่มีรูปผู้หญิงสองคนไปอ่านไหนต่อไหน คนก็มองดิคะ ปกของสนพ.สะพานถือว่าช่วยได้เยอะ อิอิ แต่ถึงชอบแค่ไหนก็อดจะติไม่ได้ว่าปกนี้ไม่ค่อยเข้ากับเนื้อเรื่องเท่าไหร่
คะแนน 8.5/10 (เราตัดคะแนนโหดไปไหม แหม ไม่อยากจะบอก มีนิยายยูริ(ไทย)ไม่กี่เรื่องเท่านั้นที่เราให้เกิน 8 คะแนน และไว้จะมารีวิวนิยายเรื่องอื่นๆ ต่อไปค่ะ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น